อดีตได้ผ่านไปแล้ว ส่วนอนาคตนั้นยังมาไม่ถึง ไม่ควรกังวลให้มาก เพราะจิตจะเกิดเศร้าหมอง การแก้กรรมคือทำปัจจุบันให้ดีที่สุดอนาคตจะดีเอง “ สพฺพทานํ ธมฺมทานํ ชินาติ การให้ธรรมะเป็นทาน ย่อมชนะการให้ทั้งปวง ” (ธมฺมปทคาถา) เช่น การถวายหนังสือธรรมะ การสอนธรรมะในด้านต่างๆ แต่ก็ควรให้ทานอย่างอื่นเพิ่มเติมไปด้วย “ ไม่ควรดูหมิ่นต่อบุญว่ามีประมาณน้อยฯ ” (ธมฺมปทคาถา) การให้ชีวิตเป็นทานมีอานิสงส์มาก เช่น ปล่อยปลาที่เขาจะเอาไปฆ่า ปล่อยวัวควายหรือสัตว์ที่กำลังจะถูกฆ่า แผ่เมตตาจิต ภาวนา เดินจงกรม สวดมนต์ ต่างๆเหล่านี้ ทำให้สม่ำเสมอ เมื่อมีความพอเพียงอกุศลก็จะตามไม่ทันและจะเบาบางลงไปเรื่อยๆ กรรมดีจะมีมากขึ้นเป็นลำดับ และที่สุดก็จะได้พ้นไปจากทุกข์สมความตั้งใจ ป้องกันภัยและมารสวดพาหุงฯ นิมิต , ฝันไม่ดีสวดยันทุนฯ เกิดอาเพศที่ทางมีปัญหาสวดธัมมจักกัปปวัตตนสูตร (สวดยกที่) เจ็บป่วยสวดสักกัตวาฯ โพชฌังคปริตร เปลี่ยน “ เต ” เป็น “ เม ” อย่าลืมขอขมาพระรัตนตรัย (กันพลาด เพราะอาจตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ) สุดยอดนั้นก็คือภาวนา
“ เตรียมตายก่อนตาย ได้พระนิพพานแล้วหมดห่วง คือเมืองพอที่ใจ ”
“ งานของโลก เป็นงานติดต่อต่อเนื่องกันเหมือนสายโซ่ (ยุ่งกันไปหมด ไม่ใช่ทางพ้นทุกข์) งานของธรรมคืองานถอนวัฏฏะ จับที่เดียว จุดเดียว (สังขาร วิญญาณ ผู้รู้ ภพชาติฯ) ตรงไหนก็ได้จุดเดียวที่เดียวเจาะลงไปเลย (จิตสงบ + พิจารณา = ปัญญา) พระพุทธเจ้า แม้พระองค์มีญาณถึงขนาดนี้ (วาสนา) ชวนให้เพลิดเพลินหลงใหล แต่ก็ไม่ติดในญาณเหล่านี้ ถ้าเป็นอย่างคนที่มีสติปัญญาอ่อน ไปรู้ไปเห็นอย่างนั้น อาตมาว่าตั้งตัวเป็นหมอดูเลย แต่พวกเราสติปัญญามันไม่พอ (วาสนา) จึงยังไม่ถึงฐานะที่จะเห็น เพราะวาสนา พระพุทธเจ้ามีวาสนาครบหมด ส่วนสาวกไม่เหมือนพระองค์ บางองค์ระลึกชาติได้ บางองค์ระลึกชาติไม่ได้ แต่เรื่องการตัดอาสวักขยญาณนั้นเหมือนกันหมด เรื่องการระลึกชาติไม่ใช่ทางพ้นทุกข์ งานของธรรมคืองานถอนวัฏฏะฯ ปัญญาอ่อนท่านก็ละสังโยชน์อย่างหยาบได้ ปัญญาอย่างกลางท่านก็ละสังโยชน์อย่างกลางได้ ถ้าปัญญาแก่กล้าท่านก็ละสังโยชน์ (กิเลส) อย่างละเอียดได้ ” (หลวงปู่จวน) “ อย่าแบกอย่าหาม นั่นก็เป็นปัญญาอีกแบบหนึ่งฯ ” (หลวงตามหาบัว)
“ จิตสงบจะบริกรรมย้ำเข้าไปอีกก็ได้ สมาธิจะมั่นคงขึ้น เพ่งอย่างเดียวข่มกิเลสชั่วคราว ” (หลวงปู่เจี๊ยะ) อย่ามีหนี้ (รู้ประมาณตน ไม่กังวล เกิดความสุขและภาวนาสะดวก) มีหนี้แล้วรีบใช้ให้หมดอย่าให้มีอีก เพราะ ความไม่แน่นอนในธรรมชาติต่างๆ เช่น น้ำท่วม ทรัพย์สมบัติให้รู้จักรักษา (เครื่องอาศัย) แบ่งกิน แบ่งใช้ แบ่งเก็บและแบ่งทาน อย่าสุรุ่ยสุร่ายฯ