การเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญ (สะเปะสะปะ แต่ก็ได้บ้างฯ)
๘ ม.ค. พ.ศ. ๒๕๕๑ ไปเที่ยวธุดงค์ทาง จ.เลย พักที่วัดอัมพวัน บ.ไร่ม่วง ขณะนั่งสมาธิช่วงหัวค่ำ ได้ยิน หลวงตามหาบัว ท่านเทศน์สดๆ ทางวิทยุ ณ สวนแสงธรรม สรุป ว่า “ นั่นแหละ ! ตรงนั้นแหละ ! ย้ำเข้าไป (เพ่งเบาๆ ที่หน้าผากจุดเดียวแล้วพิจารณา ผู้เขียน ตั้งจิตไว้ที่หน้าผาก) ถ้า หลวงปู่มั่น ท่านสั่งให้เราย้ำลงไปที่ตรงนั้นจุดเดียว เราสำเร็จไปนานแล้ว ”
ตั้งแต่นั้นมา เมื่อภาวนาในแต่ละครั้ง เวลาจิตสงบ ผู้เขียน จะเพ่งเบาๆ ประมาณ ๑–๔ นาที หยุดพักเอาจิตวางไว้ที่หน้าผาก ประมาณ ๑ นาที ทำเหมือนเดิมสลับไปมา โดย อนุโลมปฏิโลม บางครั้ง ก็พิจารณา บางครั้ง ก็ไม่พิจารณา คือ นึกให้สลายแยกออกฯ วันละประมาณ ๒ – ๔ ช.ม. โดยสม่ำเสมอ เดือน มีนาคม เริ่มรู้สึกว่า กามราคะ ปฏิฆะ จะเริ่มเบาบาง ยิบๆแย๊บๆ ศีลจะบริสุทธิ์ตลอด ซึ่งเป็นลักษณะ ของ พระสกิทาคามี เสียงจากหลวงตามหาบัว “ สะเปะสะปะ แต่ก็ได้บ้าง ” เริ่มมั่นใจในทางดำเนิน จิตดูดดื่ม เริ่มปล่อยวาง แต่ยังไม่ออกทางปัญญาเต็มที่ หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโทท่านเทศน์ว่า “ เพ่งอย่างเดียว ข่มกิเลสชั่วคราวฯ ”
สังเกต เมื่อเพ่งเบาๆ อย่างสม่ำเสมอ ประมาณ ๔ เดือน ความง่วงเริ่มหมดไป (ถีนมิทธะ คือ ความง่วงเหงาหาวนอน หรือ ความขาดสติ ปัญญาของจิต) ฉันอาหารมากๆ แล้วภาวนา จิตจะไม่ง่วง การเพ่ง กระแส
จิตจะแรงมาก จะลงไปตัดตัวถีนมิทธะ สติจะตามตลอด ไม่ว่าจิตจะลงลึกขนาดไหน เรียก สัมมาสมาธิ คือ เพ่งฌาน (สมถะ + วิปัสสนา = ปัญญา)