การสนทนาธรรม หากอีกฝ่ายติดขัด ผู้ที่มีภูมิธรรมสูงกว่าสามารถแนะนำวิธีแก้ไขให้ได้ บางครั้ง มีการบอกภูมิธรรมไม่ใช่อวด เพราะ นั่นคือการเต็มรอบของอริยบุคคล ที่สุด คือ พระอรหันต์ เรียก สติวินัย คือ ฉลาด รอบคอบ รอบตัว รอบกับทุกสิ่งที่มาเกี่ยวข้อง เป็นอุบายสอนญาติโยม บ่งบอกถึงการไม่ถือตัว ลดตัว ใจกว้าง เมตตาสูง หากรู้ว่าท่านเข้าถึงในธรรมอันสุดยอด ก็ควรอนุโมทนากับท่าน อย่าหาเรื่องจับผิด เพราะ มองดูแล้ว ก็ เหมือนอิจฉา (อวิชชาครอบงำ จึงไม่รู้เรา ไม่รู้ท่าน ที่ต่ำ ที่สูง อดีต ปัจจุบันและ อนาคต) บ่อยๆ เข้า ก็จึงเกิดการสะสม พอเพียงแล้ว ก็จึงทำให้เกิดเป็นกรรมอันหนัก ผู้ที่มีประสบการณ์ ท่านจะให้ความเคารพ แล้วก็ไม่พูดมาก คือ รู้ว่าถึงแล้ว ก็จบ ต่างคนต่างทำหน้าที่ แล้วสงเคราะห์อนุเคราะห์กัน
การขัดขวาง ทำลายคนดี แต่ส่งเสริมผู้ปฏิบัติชั่ว นั่นคือ ทางแห่งความเสื่อม แต่ตรงกันข้าม การสนับสนุนคนดี ไม่ส่งเสริมคนชั่ว นั่นคือทางแห่งความเจริญ พระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี และ พระอรหันต์ ศีลจะบริสุทธิ์ตลอดชีวิต บาปเข้าไม่ถึงจิต เห็นกรรมมีในตนฯละเอียดชัดเข้าไปเรื่อยๆ ท่านจึงกลัวกรรม แต่ยังรักษาธรรมวินัย (เครื่องอาศัย) ปกติ เพราะ อยู่กับโลกสังคม เมื่อสุดวิสัย ท่านจึงปล่อยวาง แต่วางด้วยความเต็มรอบ เปรียบ จากเด็กเติบโตมาเป็นผู้ใหญ่ ไม่กลับไปเป็นเด็กอีก (สมุจเฉทปหาน คือ ละโดยการตัดขาด ถอนราก ไม่เสื่อมไม่ถอยหลัง)
นักปฏิบัติหลายท่าน แสวงหา พ่อแม่ครูอาจารย์ ศึกษาลงทุนเรียน
ตามสำนักต่างๆ บางท่าน สละครอบครัวเข้ามาบวช เพื่อหวังพ้นทุกข์ มีสม
หวัง ไม่สมหวังบ้าง (เพราะ นั่นคือ ต่างกรรมต่างวาระฯ) นับว่าแต่ละท่าน มีการลงทุนมากน้อยต่างกัน หากผิดทางจะขัดข้อง แต่ถ้าถูกทางจะราบรื่น
จากประสบการณ์ ของ ผู้เขียน ซึ่งผ่านการครองเรือนมาก่อน เห็นปัญหามามาก จึงเกิดความเมตตาที่จะโปรดสรรพสัตว์ เพื่อให้พ้นไปจากทุกข์ และ ทำประโยชน์ใหญ่ ให้ พุทธศาสนา และ โลก การภาวนา ควรแสวงหา พ่อแม่ครูอาจารย์ ที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ สถานที่เหมาะสม ต่างๆเหล่านี้ หากผิดทาง นั่นคือ เสียหายอย่างมหันต์ บางท่าน เป็นลักษณะสมาธิหัวตอ พิจารณาแบบหลง ตนเองไม่รู้ แล้วตะครุบเงาหมับๆ อยู่อย่างนั้นแหละ ! แม้จะปฏิบัติให้เคร่งครัดขนาดไหน มรรคผล ก็ไม่เกิดขึ้นมาได้เลย (อัตตกิลมถานุโยค = การกระทำตนให้ลำบากเปล่า , สีลัพพตปรามาส = ลูบคลำศีลพรต) หากภาวนาผิดทางให้ระวัง เพราะ จะเกิดการเข้าข้างตนเอง หากถูกทาง ศีลจะเป็นไปเอง (บริสุทธิ์ตลอดชีวิต ไม่มีลูบคลำฯ) ชีวิตนักบวช หรือ ฆราวาส ก็จะเป็นไปโดยราบรื่น นั่นคือ การฟังธรรมตามกาล , การสนทนาธรรมตามกาล เป็นมงคลอันสูงสุดฯ